ОЙНИНГ ЎН БЕШИ...

— Садоқат опа! Садоқат опа, дейман? Тўйга юринг, — дейди қўшнилар.

— Ишларим кўп, айланай. Бошқа тўйларга борарман, — дейди ҳар доимгидай Садоқат.

У табассум қилиб қўшниларига жавоб бериб юборса-да, ўкинч ва армон тиғлари юрагига қадалаверади, қадалаверади. Ҳар доим шу. Тўйнинг карнай-сурнай садоларидан ҳасрати тошиб, ўксиниб йиғлаган пайтлари кўп бўлган...

Садоқат яхши бир хонадонга келин бўлиб тушди. Ой-куни яқин қолганида сигир соғиб, сутини пишираётганда ҳушидан кетиб қолди. Бундан хавотирга тушган уйидагилар уни туман туғруқхонасига олиб бордилар.

— Буйрак етишмовчилиги, — хулосага келди навбатчи врач. — Катта врачни чақиртириш керак. Балки жарроҳлик йўли билан болани олиб ташлашга тўғри келар.

Илож қанча. Яқинларининг бу таклифга рози бўлишдан бошқа чоралари йўқ эди.

— Чақалоқ соғлом ва дадил, — ҳамма хавф ортда қолган бўлса-да, операция сифатсиз қилинган. Бачадон йиринглаган. Олиб ташланмаса, онага ҳаёт йўқ, — дейишди врачлар.

Операция қилган шифокор бепарволик қилиб, қайнатилмаган асбоб-ускуналарни ишлатган экан. Қирқ кун деганда врачларнинг саъй-ҳаракати туфайли Садоқат ҳаётга қайтди.

— Чақалоқнинг соғлигига эҳтиёт бўлинглар, Садоқат бошқа фарзанд кўролмайди, — деди врач келиннинг қайнотасига.

Садоқат соғайиб, бағрини тўлдириб уйига қайтди. Шу кундан эътиборан, унга бўлган муносабат ўзгариб бораверди. Куёвга ота-онаси:

— Бир қиз билан умрингни ўтказасанми? Бунинг устига келин ҳам ярим жон бўлди, — дея кун бермади.

"Одамни одам бузади", деганларидек, куёв ота-онасининг гапига киришдан бошқа чораси қолмади: — Сендан бошқа фарзанд кўролмайман, мен ҳам бошқаларга ўхшаб ўғилли бўлиб, элга тўй беришни хоҳлайман. Шунинг учун ажрашамиз, — деди кунлардан бирида у.

Садоқатнинг темир қўрғони нуради. Орзулари армонга айланди. Кечагина у: "Тақдир бизни қўшган экан, ҳаётда бўладиган яхшию ёмон кунларда елкама-елка яшаймиз. Сени ҳеч кимга алмаштирмайман", — деб қасам ичмаганмиди?

Шундан бери унга тўй дейишса, бошига тўқмоқ теккандек бўлади. Тўйларга борса, кимдир биров қўлини бигиз қилиб: "Шу қувончли кунни худо сенга раво кўрмади" деяётгандек бўлаверади.

Йиллар ўтди. Садоқат ҳар бир кунига шукур қилиб, қизи билан овуниб, кунларни ўтказаверди.

Қаранг-а, бахт деганининг эрта-кечи бўлмас экан. Бугун Садоқат хола икки ўғил неварасининг суннат тўйини ўтказмоқда. Шодлиги оламга татигулик. Қизининг дугоналари уни ҳам ўртага ўйинга тортишди. Худонинг берган бу бахтидан қувончининг чеки йўқ. Кулиб ўйнаяпти-ю, кўзлари йиғламоқда. Она деган хилқатнинг табиати шунақа. Қувонса ҳам йиғлайди.

Ҳа, айтгандай... Собиқ эри бировга уйланиб, уч қиз кўрди. Бу оқшом тўйнинг куй-қўшиқлари унинг миясига игна бўлиб санчилаяпти. Чунки, Садоқат невараларининг суннат тўйини ўтказаётган, ота эса ўз фарзандининг яхши кунида қатнаша олмаётганидан изтиробда тўлғонаётган эди-да.

Турсунбой БОЙМИРОВ