ОЙНИНГ ЎН БЕШИ...
— Садоқат опа! Садоқат опа, дейман? Тўйга юринг, — дейди қўшнилар.
— Ишларим кўп, айланай. Бошқа тўйларга борарман, — дейди ҳар доимгидай Садоқат.
У табассум қилиб қўшниларига жавоб бериб юборса-да, ўкинч ва армон тиғлари юрагига қадалаверади, қадалаверади. Ҳар доим шу. Тўйнинг карнай-сурнай садоларидан ҳасрати тошиб, ўксиниб йиғлаган пайтлари кўп бўлган...
Садоқат яхши бир хонадонга келин бўлиб тушди. Ой-куни яқин қолганида сигир соғиб, сутини пишираётганда ҳушидан кетиб қолди. Бундан хавотирга тушган уйидагилар уни туман туғруқхонасига олиб бордилар.
— Буйрак етишмовчилиги, — хулосага келди навбатчи врач. — Катта врачни чақиртириш керак. Балки жарроҳлик йўли билан болани олиб ташлашга тўғри келар.
Илож қанча. Яқинларининг бу таклифга рози бўлишдан бошқа чоралари йўқ эди.
— Чақалоқ соғлом ва дадил, — ҳамма хавф ортда қолган бўлса-да, операция сифатсиз қили
...
Читать дальше »