Оқ олмалар
Бу сўз менга тинчлик бермайди.
Йилларки оромимни олган, осойиши жонимдан маҳрум этган бу сўз, бу сўзки —
фироқида фаслларим куймишлар. Аввалига фалакнинг интизор кўзидан томган қатра
шабнам бўлиб туюлган сўз бора-бора ёллари олов учқур тулпорга айланди, тулпорга
айланди-ю олиб кетди мени. Олиб кетди! Аввалига зор этди бу сўз, кейин хор этди,
кейин эса — бор эди. У мени ҳаётнинг қайтмас навозишларидан айирди, дунё роҳатини
жонимга ғаним этди, мени ўтларга тутоштириб, яқин азиз кишиларимдан узоқ-узоқларга
улоқтирди — парчаланиб кетгандай бўлдим. Бироқ мен ўзимни сўзма-сўз, сатрма-сатр
яна қайта бошдан тикладим, барбод бўлдим, бунёд бўлдим!
Ш
...
Читать дальше »