Статистика
Онлайн всего: 1 Гостей: 1 Пользователей: 0
|
Главная » 2013 » Август » 12 » РЎМОЛЧА
|
Р Ў М О Л Ч А | Энг гўзал фикрлар тонгда келади. Бир йилдан бери ёзган
мактублари жавобсиз қолдирилаётган, ҳар куни эрталаб
ва мактабдан қайтишда маъшуқасининг йўлларига
термула-термула тинкаси қуриган йигит яна умид билан
нома ёзди.
«Салом, Нигора! Бир ҳафтадан бери эрталаб сендан
олдин мактаб йўли-га чиқиб йўлингни пойлайман,
мактабда жадвалларингга қараб, дарсларинг тугашидан
олдин яна йўлингга чиқиб ўтираман, аммо қайрилиб бир
назар ташламайсан. Начора, шуни раво кўраётган
экансан, з о р и м бору зўрим йўқ. А м м о , биласан,
эртага сўнгги кўнғироқ. Ундан кейин эса сени кўришим
қийин. Сабаби, имтиҳонлар тугаши билан шаҳарга
ўқишга кетаман! Шунинг учун сенинг бир оғиз сўзингни
эшитишни истайман. Майли, кўнглингда борини айт,
хафа бўлиш йўқ. Аммо юрагимнинг туб-тубида фақатгина
Нигора исмли қиз ва унинг гўзал чеҳраси борлигини
унутмасанг бўлди! Бир оғиз сўзингга муштоқ Алишер».
У мактубни одатдагидек тумор шаклида қатлади.
Мактабга боргач эса дарслар бошланмасдан олдин ҳар
галгидек Нигоранинг сирдош дугонаси қўлига тутқазди.
Катта танаффус вақтида Нигоранинг дугонаси Алишерни
имлаб, мактаб ёнига чақирди ва худди ёнидан ўтиб
кетаётгандек бўлиб, кўлига бир парча қоғоз бериб кетди.
Алишер қоғозни олиши билан худди кафтига чўғ
тушгандек аъзойи бадани қизиб, уни чўнтагига солди.
«Хатингизни олдим. Кечки соатўн бирда уйимиз
орқасида томорқамиздаги якка ўрик тагида кутаман.
Жавобимни ҳам ўша ерда айтаман. Итимиз бор. Шунинг
учун дарахтга чиқиб олинг... Нигора».
Алишер хатни ўқиди-ю, эс-ҳушини йўқотди. Кейинги икки
соат дарсда қандай ўтирди, нималар ўтилди, кулоғига
кирмади. У хаёлан ойдин кечада ўрик тагига борар ва
маъшуқасининг итидан қўрқиб, дарахт устида
севгилисини кутар, Нигора эса кечки салқинда эгнига
нимчасини илиб, сочларини ҳилпиратганча дарахт тагига
келар, улар бир-бирларига узоқ термулиб ўтиришар, у
«Сен мени севасанми?» дея қиздан такрор-такрор
сўрар, Нигора эса уялиб, кизариб, кўзларини олиб қочар
ва «Жинни, севмасам ярим кечада шу ерга
келармидим...» дерди.
Кутган ошиққа вақт қаҳат. Ярим куннинг ўтиши ярим
йилдек туюлди. Кечга бориб, Алишер янада бетоқатлана
бошлади. «Чарчадим», деб ўз хонасига кириб олди.
Учрашувга ярим соат қолганда онаси солиб берган
тўшакка.иккита кўрпачани ўраб-ўраб, одам ётгандек
қилиб қўйди ва устидан кўрпа ёпди-ю, чиқиб кетди.
Май оқшоми. Кеча ой-дин. Борлиқ сутга чайилгандек.
Алишернинг хаёлида минг бир ўй. Шуурида ҳозир
учрашувга чиқадиган севгилисига айтадиган сўзлар
такрори. У тош кўчадан тушиб, пахтазор четидан кета
бошлади. Ана, пайкал тугаб, уйлар бошланди.
Нигораларнинг уйи катта ариқ ёқасида. У беихтиёр
қадамини секинлатди. Гўё биров кўриб қоладигандек йўл
четидаги дарахт тагидан туриб, атрофга олазарак
боқди,«тиқ» этган товуш йўқ. у
ой ёруғига тутиб, соатга
қаради. Учрашувга ўн да-
қиқа қолибди. Юраги ҳап-
риқиб кетди. У худди Ни-
гора келиб, кутиб қолган-
дек қадамини тезлатди.
Нигораларнинг томорқаси-
га етгач, бир қарашда якка
ўрикни топди. Эллик-олтмиш қадам нарида
Нигораларнингуйи. Ундан
нарида ошхона, оғиллари.
Шу пайт нимадир бўлди-
ю, Нигораларнинг ити юл- .
қиниб ҳурди ва биғилла-
тиб бир мушукни қувиб
кетди. Алишернинг ҳам
юраги «шиғ» этди ва жон
ҳолатда дарахтга чиқиб,
айри шохларнинг ўртаси-
га ўтириб олди. Унинг
кўзига дарахт танасида
қандайдир оқ нарса кўрин-
гандек бўлди, аммо парво
килмади. Икки кўзи томор-
қа ичидаги йўлда эди.
«Ҳозир келади...»
Алишер дарахт устида
анча вақт ўтирди, лекин
Нигорадан дарак йуқ. «Ё,
чиқолмадимикан?». Йигит-
нинг миясига шу фикр кел-ди. «Чиқаман, деганку, нега
келмади-а?». Унинг саволлари кўп, аммо ёр васлидан
дарак йўқ эди. Алишер яна анча вақт дарахт
устидаўтирди, бироқ қиз чиқмади. У энди бетоқатлана
бошлади. Дарахт устида унинг оёқлари ҳам толиқиб
кетганди. У энди уй томонга эмас, қандайдир умидсизлик
билан атрофга бокди. Шу пайт боя эътибор қилмагани,
дарахт танасига ёпишгандек бўлиб турган оқ нарсага
яна кўзи тушди. Диққат билан қараса, оппоқ қоғоз.
Букланган. Алишер қоғозни олиб кўриш учун секин кўл
чўзди. Қоғоз дарахт танасига боғланган экан. У бир
тортиб, ипидан узиб олди. Очиб кўрса, дастрўмолча.
Унинг ичида қандайдир шакл ва ёзув. Йигитнинг юзига
бирдан табассум югурди. «Нигора боғлаб кетган!..»
У дарахтдан сакраб тушди ва уйга қайтди. Қоғозда ҳеч
қандай ёзув йўқ экан, аммо атрофига тўр тикилган ва
тангачалар бириктирилган шойи рўмолчанинг ўртасига
юрак шакли туширилиб, «ўқ» ўтказилган ва устидан
«Алишерга» деб ёзилган. Алишер дастрўмолчада ўз
исмини ўқиди-ю, бутун вужуди қизиб кетди.
Дастрўмолчани юзига босганча кўзларини юмиб олди.
«Нигор... Севгилим!..»
У Нигоранинг чеварликдан хабари борлигини эшитганди.
«Демак, буни Нигора анчадан бери тўқиб юрган... Демак,
у...» Алишер хонасига сиғмай кетди. Югуриб ташқарига
чиққиси ва ойдин оқшом бағрини тилгудек бўлиб, «Мен
Нигорани севаман! Мен бахтлиман!» деб қичқиргиси
келди, аммо Нигора севгисини ошкор қилмай, ишора
билан англатибдими, у хам барчасини пинҳона тутиши
лозим. Кўзлар сотқин, қалблар жўшқин. Муҳаббат эса
сирлиликни ёқтиради.
Эртаси - сўнгги қўнғироқ куни Алишер бир неча бор
Нигорани кўриш, имкон бўлса, дастрўмолча учун раҳмат
айтиб, бундан беҳад бахтиёр эканлигини билдирмоқчи
эди, аммо Нигора бирор марта ҳам унга тутқич
бермади. Икки марта юзма-юз келиб қолганда ҳам юзи
анордек қизариб, ўзини дугоналарининг панасига олиб
ўтиб кетди. Алишер билдики, у ҳам ўзи каби ҳаяжонда.
Улар шу тарзда сўнгги қўнғироқни ўтказишди. Тўққизинчи
ва ўн биринчи синфларини айтмаса, барча ёзги таътилга
чикди. Нигора эса ўнинчини битирди. Бундан кейин
кўча-кўйда ёки пахта даласида учрашиб қолмаса,
бир-бирини кўриш йўқ. Алишер энди уйдан чиқмайдиган
севгилисини кўролмай, кимдан хат беришни билолмай
аросатда юрган кунларнинг бирида, охирги имтиҳон куни
бир синфдоши, Нигоранинг қўшниси унга хат берди.
Алишер югуриб, бўш синфхоналарнинг бирига борди ва
букланган қоғозни ёзиб, ўқиди: «Бугун кечга сизни ўша
жойда, ўша вақгда кутаман!»
Мактубда бошқа гап йўқ эди. Аммо бу Алишернинг
кўнглидаги барча ғуборларни тарқатиб юборди. Бугун
тезроқ кеч бўлишини кутди ва қоронғу тушиши билан
учрашув тадоригини кўра бошлади. Бу сафар у кийиниб
бўлгач, ўзига атир ҳам сепиб олди. Муҳаббат
хушбўйликни ёқтиради.
Алишер яна айтилган вақтдан анча олдин ўрик тагига
етиб борди. Ҳали ой чиққани йўқ эди. Атроф жимжит,
зимистон. У бугун дарахт устига чиқмади.
Дарахт танасига суянганича Нигораларнинг уйи томонга
қараб ўтирди, аммо ҳадеганда қиздан дарак бўлмади.
«Кутаман, дебди, келар...». Бу сўз унга умид бахш этди.
Муҳаббат ўлкасида умидлар кувонч билан тугайди.
)Алишер кўп кутди, лекин қиз келмади. У «келмади,
демак, бир гап бор... Ё чиқолмадимикан?» деди
умидсизланиб. Бироқ шу пайт «лоп» этиб миясига
бир фикр келдию, шошиб дарахта чиқди ва кутганини
кўрди. Дарахт танасида яна оппоқ қоғоз боғлиқ
турарди. У қоғозни ипидан узиб олди ва уйга қайтди. У
бир муддат ширин хаёл-ларга ғарқ бўлганча букланган
мактубни очди.
«Салом, Алишер. Яна чиқмади, деб хафа бўлманг. Аммо
ўйлайманки, ҳаммаси тушунарли... Ўқишга кетаётган
экансиз, сизга омад тилайман! «Нигор, мен ўқишга
кирдим!», деб қишлоққа келган кунингиз, албатта,
учрашувга чикаман! Унда менинг алоҳида совғам
бўлади... Сизга яна ўзим тўқиган рўмолчадан беряпман.
Доим ёнингизда бўлсин. Уни қўлингизга олганда мени
эслайсиз ва биласизки, олис қишлокда сизни кутаётган
ва сизга омад, зафарлар тилаётган бир қиз бор...
Ҳурмат билан Нигор». Мактубни ўқиган Алишер
«Ҳаммасини билар эканда...» деди тўлқинланиб. Сўнг
ўзига-ўзи ният қилди.
- Шу йил, албатта, ўқишга кираман!!!
Алишер тарихчи. бўлишни орзу қиларди. Энди эса бу
ниятларига ўзни намоён этиш қўшилди. Муҳаббат
жасоратни ёқтиради. У етуклик гувоҳномасини олгач,
ота-она дуоси билан шаҳарга йўл олди.
Орадан қиз учун соғинчли, йигит учун синовли кунлар
ўтди. Пўлат ўтда тоблангани каби неча йиллардан бери
асосий мақсадини ўқиш, талаба бў-лишга қаратган ва
муҳаббатини байроқ қилган Алишер имтиҳонни яхши
топширди, аммо синов натижалари эълон қилинмагунча
қишлоққа қайтмади Давлат гранти асосида ўқишга кирган
талабалар рўйхатида ўз исм-шарифини кўргач эса она
қиш лоғига шамолдек учди. У энди бахтиёр, гўё ундан
бахтлироқ йигит йўқ эди. Ўша куни ота-она ўғлининг
муваффақиятини байрам қилишди, аммо Алишернинг
хаёли ўзида эмасди. У тезроқ қоронғу тушишини
кутарди. Кўнглида «Нигор агар ўқишга кирсангиз совғам
бор», деганди. Нима совға қилмоқчи экан-а, деб ҳам
қизиқар, ўзининг совғасини эса «унга ёқармикан», деб
қайта-қайта ушлаб кўрар-ди.Ниҳоят, уни қутлашга келган
меҳмонлар ҳам бирин-кетин таркалиша бошлади. Алишер
икки боласини етаклаб келган янгасини кузатиб кўйиш
баҳонасида костюмини илиб, йўлга чикди-ю, амакисининг
уйига кирмасдан кўчадан қайтди ва учрашувга ошиқди.
Кеча ойдин эди. Ой тўлган бу оқшом Алишернинг зафар
қучган ошиқ кўнглидек равшан, талабалик бахтига
муяссар бўлган юзидек ёруғ эди. У ўрик тагига борганда
биров кўриб қолмасин, дея ўзини дарахт соясига олди ва
ўтириб кута бошлади. Соат роппа-роса кечки ўн бир эди.
Алишер анча ўтирди, бироқ қиз яна келмади. Энди у
туриб, бирор нишона топиш умидида юқорига тирмаша
бошлаганди, кимдир пиқ этиб кулиб юборди. Алишер
қўрқиб кетди ва «ялт» этиб юқорига, дарахт ай-рисига
қаради. Не кўз билан кўрсинки, айрида Нигора ўтирарди.
- Вой, жинни-ей?! Қачон чиқиб олгандинг?
- Анча бўлди, - қиз бир қўлини оғзига қўйиб кулди. Кейин
секин туша бошлади. Алишер эса шайланиб турди ва
Нигора дарахтдан тушай деганда қучоқлаб олди. Қиз
буни кутмаган шекилли, қичқириб юборди ва ўз овозидан
ўзи қўрқиб, бирдан икки кафтини оғзига босди. Сўнг
деди:
- Шаҳарга бориб,ёмон бўлиб кетибсиз... Қизнинг гапи
таъсир қилдими, Алишер дарров - уни қўйиб юборди.
- Яхшимисан?
Хижолатликдан қизнинг икки юзи қип-қизил бўлиб
кетганди.
- Табриклайман!- деди у бир маҳал. - Эшитиб жуда
хурсанд бўлдим. Сизга бир совға тайёрлаб қўйгандим...-
у шоша-пиша енгсиз нимчаси чўнтагини ковлашга тушди
ва букланган дастрўмолча чиқарди.
-Мана!
Алишер дастрўмолчага қўшиб, қизнинг қўлини ҳам
ушлади.
- Раҳмат сенга, Нигор. Бугун ҳам чиқмасанг керак,
дегандим.
Қиз ҳеч нарса демади, бетоқатлана бошлади.
- Бўлди, мен кетишим керак.
- Тўхта, менинг ҳам сенга бир совғам бор.
-Алишер шундай дея костюми-нинг ички чўнтагидан атир
қутисини чиқарди. Нигора эса буни олишни ҳам,
олмасликни ҳам билмай турдида, кейин қўл узатди.
- Раҳмат, буни асраб қўяман, - қиз миннатдорчилик
ифодаси - унга қараб жилмайди. - Энди кетишим керак!
- Йўқ, кетма! Кел, - Алишер яна унинг қўлларидан ушлаб,
секин ўзига тортаётган эди, Нигора бир силтаниб,
кўлларини бўшатиб олди.
- Йўқ, ёмон бола бўпсиз. Мен кетишим керак! Биров
кўриб қолади.
- Шошма!
- Йўқ, - қиз негадир икки қўлини кўксига кўйди ва
кутилмаганда «Сизни яхши кўраман!» деди-ю, уйлари
томонга югуриб кетди.
Алишер бунақа бўлишини кутмаганди. Қизнинг изидан
қараб қолар экан, юраги алланечук тўлқинланиб,
ич-ичидан иссиқ бир ҳарорат келиб, бўғзига урилганини
сезди. У то қиз уйига кириб кетгунча қараб турди. Энди
унинг бу ердан кетгиси келмас, севгилисининг сўзлари
ҳамон қулоқлари остида жаранглаб турарди.
Алишер бўлса унга нима совға қилишни ҳам билмас,
қишлоққа қайтаётганларида бир қути атирни олиб,
сўппайиб, севгилисини кўргани борар, унинг бетакрор
совғаларини олганда ўзи ҳеч нарса қила олмаётганидан
афсусланарди. Муҳаббат гоҳ ақлни ноқис, кўзни шапоқ
қилиб қўяди.
Нигора мактабни битиргач, ҳеч қаерда ўқимади.
Янгасидан ўрганган касб - чеварликни давом эттирди.
Гўзал ва қўли гул бу қизнинг совчилари кўп эди, аммо у
барчасини рад этар, маҳбубининг ўқиши тугашини
кутарди. Алишер учинчи курсни битирганида уларни
фотиҳа қилиб қўйишди. Тўй эса Алишер олийгоҳни
битиргандан кейин бўлди. Энди улардан бахтлироқ ва
улардай қувноқ жуфтлик йўқ эди. Улар гоҳ ёш болалар
каби ҳовли ичида бир-бирларини қувлашиб қолар, гоҳ илк
учрашувга чиққан йигит-қиздек тўлқнланиб юришарди.
Улар ҳамиша бирга ва бир-бирларига меҳрибон эди.
Нигора энди эрталаблари эрини ва қайнотасини
мактабга ишга кузатиб қўяр, ўзи эса қайнонасига уй
ишларига ёрдамлашар ҳамда андармон бўлар, аммо эри
келмасидан тушлик қилмас, агар Алишер кечқурун бирор
жойга кетадиган бўлса, токи у келмаганча овқатланмас,
қайнонасининг «Вой, болам-е, бу туришда ўзингизни
олдириб қўясиз-ку», деган гапларига ҳам қарамай йўлига
термулиб ўтирар, қайнота-қайнона унинг бу одатларидан
ифтихор туйиб, «Илоҳим кўз тегмасин», деб қўярди.
Турмуш ўртоғининг юрагига муҳрланган Нигора энди
барча оила аъзоларининг муҳаббатига сазовор
бўлганди. Уларнинг барчаси шундоқ келини
борликларидан фахрланишар ва уни кўз қорачиқларидай
асрашарди. Сабаби, Нигора энди юкли эди...
Алишер бу хушхабарни илк бор эшитганида қувончдан
нима дейишини билмай қолган, Нигорага қараб
туриб-туриб, «Сен бебаҳосан!» деганди, аммо
хотинининг ой-куни тўлгани сайин унинг муҳаббат тўла
юрагини қўрқув эгаллай бошлади. Сабаби, Нигорани илк
бор гинеколог шифокор кўригига олиб борганида
врачлар аёлнинг юрак уриши сустлигини ва кардиологга
кўриниши кераклигини айтганди. Ана шунда Нигоранинг
юраги «шиғ» этиб кетди, аммо эрига сездирмади.
Алишер эса ота-бобосининг ва ўзининг ҳам қон-қонига
сингиб кетган одатга амал қилди - «Яхшисан-ку,
дўхтирлар ҳар балони айтаверишади-да...», деб бошқа
шифокорга кўринмади. Кунлар кетидан кунлар, ойлар
ўтар, Нигоранинг ҳомиласи ривожланиб борар, бундан
эрнинг қувончи чексиз бўлса, аёлнинг эса қўрқуви
ортарди... Ниҳоят, кутилган кун елди. Алишер бир неча
кундан бери «Нимагадир мазам бўлмаяпти», деб юрган
Нигорани қўшнининг машинасига миндириб, туман
туғруқхонасига йўл олди. Врачлар Нигорани
текширувдан ўтказишгач, шундай хулосага келишди.
- Ҳомила каттариб кетган, ўзи туғолмайди. Қолаверса,
буни хотинингизнинг юраги ҳам кўтаролмайди, операция
қиламиз...
- Нега кўтаролмайди? - Алишер қўрқиб кетди.
- Кардиограмма килдик, юрак уриши жуда паст...
- Энди нима қиламиз? - Ҳаммаси худодан...
Врачлар ярим кечада Нигорани операция хонасига олиб
киришди. Эшик ортида қолган Алишер энди бир жой-а
туролмас, Яратгандан аёлининг фарзандини соғ-омон
қўлига олишини сўрар, Нигора соғ-саломат чиқса, энди
унга ва туғилажак жигарбандига янада меҳрибон
бўлишни ўйлар, негадир йиғлагиси келарди. У эшикка
термулиб қанча ўтирди билмайди, бир маҳал ранги
синиққан врач чиқиб келди.
- Нима бўлди, дўхтир?
- Биз қўлимиздан кел-ган барча ишни қилдик. Бола
соппа-соғ. Ўғил...
Алишер бир қалқиб кетди, кўзлари ёшланди.
- Аммо... - врач сўзини йўқотди, - аммо онасини сақлаб
қололмадик. Хотинингизда туғма юрак пороги бор экан....
- Нима? - Алишер бошини чангаллаганчаўтириб қолди ва
йиғлаб юборди. - Нимага бундай бўлади? Нимага?
Врачлар унга тушунтирди. Алишер ҳаммасини эслади.
Гинеколог «кардиологга учрашинг, хотинингизнинг юрак
уриши суст» деганди...Ўшанда учрашганда, улар бирор
чорасини айтишар, Нигоранинг ҳаёти сақлаб қолинарди,
энди эса кеч.
Туғруқхонадан йўргакланган Ёдгорни Алишернинг онаси кўтариб чикди.Телбадек бўлиб қолган Алишерни отаси етаклаб чиқди.У энди фақат биргина сўзни такрорлар,
«Нимага бундай бўлди?Нимага?» дея юм-юм
йиғлар, «Нигор, шундай дардинг бор экан, нимага вақти-
да айтмадинг? Ёки ота-онанг ҳам кўрмиди, буни билмаган бўлса?деб ич-ичини ер, ў з и н и қўярга жой
тополмас,юришга мадори, туришга ҳоли йўқ эди...
Нигорани сўнгги манзилига кузатишганида Алишер қабр четида узоқ вақт қолиб кетди. Унинг муҳаббат тўла қалбини энди ҳасрат эгаллаб олганди.
- Нега бундай қилдинг, Нигор? - дея йиғларди у қўлидаги севгилисидан эсдалик дастрўмолчани юзига босиб. - Сени энди топганимда нега мени ташлаб кетдинг? Нега? Энди Ёдгорнинг ҳоли не кечади? Менинг ҳолим не кечади? Ёки манави рўмолчаларни мени кўз ёшларини артиб юрсин, деб тўқиганмидинг, Нигор?
Ҳеч кимнинг келиб, уни турғазишга ҳадди сиғмади. У тўйиб-тўйиб йиғлади, сўнг мастдек табрала-тебрала уйга келди. Энди у кундузлари ўғлини кўтарганча сўзсиз ҳовли кезар, кечалари ҳам ухлолмай, уй айланиб юрар ва азонда қабристонга кетар, севгилисининг қабри четида йиғлаб ўтирарди. Бир куни шундай йиғлаб ўтирганида кетидан отаси борди.
- Алишер! - деди ота. -Ўлим хақ! Ўлганнинг кетидан ўлиб бўлмайди, ўғлим. Менинг ҳам ота-онам ўлган. Аммо мен уларнинг кетидан ўлолмадим. Қайтанга, юрак санчиғини орттирдим. Ўтганларнинг рози қилишнинг ягона йўли, уларнинг ҳаққига дуо ва ортда қолганларни зориқтирмаслик... Мени тушуняпсан-ми?
Алишер секин бошини кўтарди ва мўлтираб отасига қаради.
- Чидолмаяпман-да, ота, нима қилай?
- Сен ҳар кун қабр бошида йиғлаб ўтирсанг, мен қандай чидай? Онанг қандай чидасин? Бизни, Ёдгорингни ҳам ўйлагинда, болам...
Алишер секин жойидан турдида, хаёл билан қўлидаги дастрўмолчани қабр устига ёпди. Шундан кейин у қабристонга кам келадиган, қачон келса ҳам биттадан Нигорадан эсда-ик дастрўмолчани ташлаб кетадиган одат чиқарди. Бундай ташрифлар бир йилгача давом этди. У фақат биргина - йўлга қараб турган қиз сурати туширилган дастрўмолчани эса ўзи билан асраб қолди...
Алишер одамови, ишга ҳам номига бориб келадиган бўлиб қолганди. Ҳол сўраб келувчи дўстлари билан ҳам очилиб сўзлашмас, ота-онасига ҳам ёрилмас, ҳамма нарсадан тўйгандек эди. Уни биргина Ёдгор ҳаётга қайтариб турарди. У энди Ёдгорни ўзи билан олиб ётар, аста-секин тетапоя қилиб юра бошлаган ўғлига овунар-ди. Боланинг кўзларида Нигоранинг нигоҳларини, оппоқлўппи юзидан Нигоранинг ойдек чеҳрасини, лабларида Нигоранинг табассумини кўрарди. Кўрарди-ю, бошини кўрпага ўраб ётиб оларди.
Нигоранинг вафотига икки йил тўлиб, Ёдгор юриб кетгач, ота-она ўғлини ёнига чақириб, маслаҳат солишди.
- Алишержон, - деди онаси куюниб, - сенга қолса, шундай юраверасан. Аммо ҳаёт давом этади. Эрта бир кун сенинг ҳам қаришинг, Ёдгорнинг ҳам уйланиши бор. Ана шундай пайтларда ёлғизланиб қолмасликни ҳам ўйлашинг керак. Икки йил Нигора келинимнинг хотираси билан яшадинг, у совға қилган рўмолчаларни кўз ёшларинг билан ҳўл қилиб, раҳматлининг қабри устига ёпиб келдинг. Энди, сен ҳам бир ҳақиқатни тан ол. Ҳали ёшсан, уйланишинг керак, қолаверса, Ёдгор ҳам она меҳридан бенасиб бўлмасин...
Алишер ота-онасига ўқрайиб қаради.
- Агар Ёдгорга қараш муаммо бўлаётган бўлса, ўзим қарайман. Керак бўлса, овқатини ўзим қилиб, кирини ҳам юваман! Аммо менга уйланиш ҳақида гапирманглар!
- Ҳей, - деди қони қай-наб кетган ота. - Хотин азангни йиғиштирда энди! Қачонгача шундай юрасан?! Битта хотин сенда бормиди, ё дунёда фақат сен севганмидинг? Ё ўттизга кирмай шундай ўтин бўлиб ўтиб кетасанми?
У ҳеч нарса демасдан ўғлини кўтариб, чиқиб кетди. Анча вакт ташқарида юрди. «Ёдгор, онангнинг жойини сен олгандинг. Энди қандай қилиб, сенинг ўрнингни бошқа бировга бераман-а?»
Алишер уч кун фақат шу ҳакда ўйлади. Муҳаббат қурбонлик талаб қилади. Тўртинчи куни эрталаб, ишга кетиш олдидан онасига деди:
- Майли, ўзларингиз биласизлар...
Ота-онага шу гап керак эди. Улар тиббиёт институтида ўқиган ва ўқиш сабаб вақтида турмушга чиқмаган қизни топишди. Чойдан оғзи куйган қатиқни ҳам пуфлаб ичади. Алишер қизнинг врачлигини эшитганда юраги бир «жиз» этди, «бемор» синглисини поликлиникага олиб бориб, у билан учрашганда эса яна бир...
Алишер қизнинг шартига кўра, катта тўй қилиб уйланди. Қиз унинг муҳаббат тарихини элас-элас эшитган, аммо ўзининг яхши йигитлигини билганидан рози бўлганди. Аммо тўйдан икки кун ўтиб, биринчи совуқпикка дуч келди. Эрининг дазмолланган костюм-шими чўнтагига янги, удумга кўра, келин ўзи билан олиб келиши керак бўлган дастрўмолчаларнинг бирини солиб қўйди. Алишер эса кийиниб бўлгач, шундоқ чўнтагига қўл тиқдию, янги дастрўмолчани кўриб, хотинига ўқрайди.
- Бир нарса ёдингдан чиқмасин! Мен дастрўмолча ишлатмайман! Ҳеч қачон!
Янги келин ўша куннинг ўзидаёқ сандиғидаги дастрўмолчаларнинг барчасини ўчоққа ташлаб юборди. Эрининг эски суратлари орасида турган тўқима рўмолчани ҳам...
Холиёр САФАРОВ.
Тамом. |
|
|
Просмотров: 811 |
Добавил: lenger
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
|
